Zou je sjoemelen met je belastingaangifte als je zeker wist dat niemand er ooit achter zou komen? Die vraag hoorde ik voorbijkomen in een gesprek tussen twee Amerikaanse sportondernemers. Ze hadden het over het selecteren van trainers. En dat die integer moesten zijn. Standup guys. Betrouwbaar en toegewijd. Eerlijk, geen shortcutzoekers en valsspelers.
Even geleden betrapte ik mijzelf erop de calorieen tijdens rondjes op de Assault Bike af te ronden. Ik moest er steeds 16 hebben, maar zodra ik van de fiets afstapte draaide het wiel nog even door. Een nieuwe ronde begon dus vaak op 16.8 of zelfs 17.1 en dan stapte ik er bij 32cal weer af. Niemand ziet dat. Niemand zal het ooit weten. De Assault Bike is een bitch van een apparaat. Meedogenloos. Hoe goed je conditie ook is, je gaat eraan. Diep de hel door. En wanneer de hartslag zo hoog is, de benen en armen verzuurd, ademhaling alsof je glassplinters door een rietje zuigt, is de verleiding groot om elke mogelijkheid die het iets minder zwaar maakt gretig te omarmen. Maar wat schiet ik ermee op? Voor wie doe ik het, die training?
Rond je de sets, seconden, calorieen of andere meeteenheden in je training af als je zeker weet dat niemand er ooit achter zou komen?
Als je niet met een trainer werkt, of met een coach, is er niemand die je controleert. Dan nog steeds je sets vol te maken, de voorgenomen eenheden aan te houden... dat is sportintegriteit. En ik ben ervan overtuigd dat je die integriteit meedraagt de rest van je leven in. Trainen, de gym, kan op die manier een mooie bijdrage leveren aan het sterken van karakter. Allereerst omdat het te maken heeft met discipline. De Amerikanen hebben er heerlijke oneliners voor. “Going the extra mile”. Of “Leaving it all on the court” en “Give it all you got.”
Je geeft alles, snoept er niets vanaf. Maar daarnaast bewijs je er ook mee betrouwbaar te zijn. Je doet wat je jezelf hebt voorgenomen, of wat je met een ander hebt afgesproken. Je loopt de kantjes er niet af. Stapt op je werk niet over dat stukje keukenrol heen in de eetruimte, maar raapt het op. Je blijft tot de afgesproken tijd doorwerken, ook als je de laatste bent en niemand het ooit zou merken als je een kwartier eerder de kantoortuin uitwandelt. Je denkt nooit ‘dat doet een ander wel’.
Waarom zou je, vraag je jezelf misschien af. Je kunt ook succesvol zijn, sterk, droog, doelgericht of zelfs blij als je niet op die manier leeft. Maar trainen gaat over ontwikkeling. Van je lichaam, en absoluut ook als persoon. Deze manier van leven, integer, zorgt ervoor dat je altijd alles uit een training haalt. Alleen dat al maakt het de moeite waard. Maar de vertaling van integriteit naar de rest van je leven is nog veel waardevoller. Je bent die persoon die altijd tot het uiterste gaat. Die je kunt vertrouwen, die doet wat hij zich heeft voorgenomen. Die alles uit het leven haalt. Alles.
LEES DIT OOK:
